Vandaag zag ik een foto van Sam op instagram. Hij heeft écht een speciaal plekje in mijn hart. Voor de duidelijkheid: Sam is een hond. Het was al jarenlang een wens, een eigen hond. Niet per se míjn wens, maar die van de mannen in huis. En nu ik zelfstandig ben, kwam de lobby op gang… “Je houdt toch zo van wandelen? Hoe heerlijk is het, als je een ‘writersblock’ hebt en je na een wandeling met een fris hoofd weer verder kunt schrijven? Nu je geen collega’s hebt, heb je toch gezelligheid in huis. Zo krijg je tenminste beweging, zoveel zitten is niet goed voor een mens.”

​

Goede argumenten genoeg. Tegenargumenten overigens ook. De lobby startte al ruim een jaar geleden. Nog voordat ik me nog maar ingeschreven had bij de Kamer van Koophandel. De drukte van het starten van een bedrijf kon ik nog als argument aanwenden om het tegen te houden. Maar… soms wordt er voortvarend gehandeld in huize de Caluwé. Voordat ik het wist hadden we in de zomervakantie van 2017 twee potentiële logeerhonden op visite. Twee! Dat vond ik echt teveel van het goede… maar ik zwichtte dan toch voor eentje. Een weekje.

​

Marley. Jawel, zoals in de film. Een schat. Blonde labrador. Enthousiast. Leuk met kinderen. Maar met heeeeeeeeel veel haar. Haar dat losliet. En eigenlijk ook veel te enthousiast. Voor ons dan. Niet voor onze vrienden hoor, want die zijn er gek op hem. En wat kon die plassen zeg. Elke stoeptegel werd gemarkeerd als nieuw terrein. Manlief was na twee dagen eigenlijk al genezen van zijn hondenliefde en mijn twee zoons volgden snel. De rest van de week wandelde vooral ík met Marley. En aangezien het voor een weekje was, kon ik er ook nog best van genieten. Gelukkig was met die ene logeerweek de hondenwens van de baan. 

Ja… dat dacht ik. Toen kwam Sam in beeld. De hond van mijn schoonzusje. Wát een schatje. Eigenlijk waren we allemaal een beetje gek op hem. Ook hij kwam logeren, want zij heeft stiekem best een drukke agenda voor een hond. Een weekje in de kerstvakantie, twee weken rond de voorjaarsvakantie. En jawel… we vonden het toch wel heel erg leuk. Maar ik twijfelde nog steeds. We besloten tot een finale logeerronde. Sam zou drie weken komen en dan zou hij misschien blijven. Want ook mijn schoonzusje zag dat haar hond het hier wel goed naar zijn zin had.

Na drie weken van ronde drie twijfelde ik nog steeds, en na zes weken nóg. Hij was niet zo aardig naar andere kinderen die kwamen spelen. Sam is namelijk al zeven en geen kinderen gewend. Dat gaf de doorslag. Alle tegenargumenten bleven door mijn hoofd spelen, dat het zoveel tijd kost enzovoorts. Na zeven weken besloten we: Sam kan niet blijven én er komt geen andere hond.

​

Het is inmiddels twee weken geleden. Niemand mist de hond heel erg, terwijl we twee weken meivakantie hadden... Dat zegt genoeg! Dus mijn tip voor iedereen die een hond wil: probeer eerst langere tijd een logeerhond. Voor ons als gezin, verwacht ik dat we er nu definitief klaar mee zijn. Tot vandaag, die ene foto op instagram. “Sam, je bent toch echt TE schattig. Kom je nog eens logeren? Gewoon een nachtje”